Pro Evolution Soccer – seria gier komputerowych symulujących rozgrywkę piłki nożnej wydawana od 1996 roku. Początkowo wydawana była pod nazwą ISS Pro. W Japonii jest znana jako Winning Eleven.

Pro Evolution Soccer

Pierwszy raz, nazwa (choć niepełna, brzmiąca ISS Pro Evolution), pod którą obecnie znany jest w Europie piłkarski produkt Konami, pojawiła się w 2000, rok później wyszła kontynuacja tej gry, nazwana już Pro Evolution Soccer. Wtedy z powodu bardziej dopracowanej grafiki zaczęto już na konsolach porównywać ją z konkurencyjnym produktem – FIFA.

Pro Evolution Soccer 1

W październiku 2002 roku ukazał się na konsolach PlayStation i (ze znacznym opóźnieniem) PlayStation 2 PES1, który był znacznym krokiem postępowym w serii. Poprawiono nie tylko oprawę graficzną (zwłaszcza w wersji na PS2) i dźwiękową (komentarz Chrisa Jamesa i Terry'ego Butchera), ale również model rozgrywki. Polepszeniu uległy opcje dryblingu i sprintu. Warto dodać również, że Konami uzyskało licencję FIFPro oraz Umbro, dzięki czemu w grze pojawić się mogły pierwsze prawdziwe nazwiska i twarze (m.in. Zinedine Zidane, Roberto Carlos, David Beckham) niektórych zawodników oraz niektóre stroje bliskie realizmowi.

W grze występują 42 reprezentacje (w tym reprezentacja Polski) oraz 19 klubów.

Pro Evolution Soccer 2

14 listopada 2002 roku światło dzienne ujrzała kolejna odsłona serii. I tym razem Japończycy postarali się o niespodzianki. Mecz uległ przyspieszeniu, zawodnicy szybciej i lepiej reagowali na polecenia gracza. Dodano też edytor drużyn i graczy (zbawienny dla fanów w czasach niskiej jakości licencji), a para komentatorska zamieniona została na Petera Brackleya i Trevora Brookinga (styl i teksty komentarzy były ostro krytykowane). Dodano również tryb treningu oraz opcję Master League, który przypomina opcję "Kariery" czyli prowadzenia zespołu jako menedżer a nie tylko trener. Zmianie nie uległy licencje, których tak jak w poprzedniej części było niewiele. Zamiast reprezentacji Holandii byli więc Oranges. W ścieżce dźwiękowej znajdowały się dwa przeboje zespołu Queen: "We Will Rock You" oraz "We are the Champions".

Pro Evolution Soccer 3

Część trzecia, wydana w listopadzie 2003 roku, była pierwszą, która ukazała się w wersji na komputery osobiste PC. Walka o prym między PES-em a FIFĄ rozgorzała na dobre, gdyż FIFA Football 2004 zebrała niższe oceny wśród recenzentów niż PES 3, a wielu dawnych fanów FIFY przeszło na stronę produkcji Konami. W grze zmieniono całkowicie silnik graficzny i fizykę rozgrywki (która to stała się głównym powodem chwalenia przez graczy). Wprowadzono przywilej korzyści i usprawniono system sędziowania. Konwersja z PlayStation 2 nie była dokładna – duże problemy sprawiało ustawienie odpowiedniego sterowania, gdyż zamiast klawiszy widoczne były przyciski pada. Konsekwencją złej konwersji był brak trybu wieloosobowego poprzez Internet (istniał jedynie tryb hotseat), której pozbawiony nie był konkurent – FIFA. Konami podpisało także umowę z Adidasem, co pozwoliło wprowadzić stroje tej firmy do gry. Zakupiono też kilka nowych licencji, dzięki czemu rozgrywkę można było prowadzić większą liczbą prawdziwych zespołów (ale głównie reprezentacji narodowych – klubów licencjonowanych z 64 było jedynie kilka, m.in. AS Roma). Gra za wysoki poziom technologiczny płaciła dużymi wymaganiami sprzętowymi, co powodowało, że niektórzy nie mogli uruchomić jej na swoim komputerze. Na okładce "trójki" pojawił się słynny włoski sędzia Pierluigi Collina.

W grze występuje 65 reprezentacji krajowych, oraz 64 kluby. Duży udział w tworzeniu grafiki do gry miał Andrzej Fryski, który stworzył m.in. główne menu gry (podobnie jak w PES2).

Pro Evolution Soccer 4

Czwarta część serii, najbardziej dynamiczna gra piłkarska obok Sensible Soccera i Kick Off, uznawana przez fanów i recenzentów za najlepszą z serii [2] wyszła wczesną zimą 2004 roku. Pierwszy raz Konami postarało się o w pełni licencjonowane ligi (tj. prawdziwe nazwy klubów, stroje, loga, nazwiska zawodników, twarze). Są to: Eredivisie, Serie A i Primera División. Zwiększono również liczbę klubów istniejących w Master League z 64 do 128. Jeśli chodzi o rozgrywkę, to poprawiono też AI przeciwnika (który dostosowywał styl gry do taktyki gracza, przez co trudniej go był pokonać) i utrudniono nieznacznie wykonywanie rzutów wolnych. Ograniczono również występowalność kłopotliwych zagrań ręką, odgwizdywanych w poprzedniej części co 5 minut wskutek błędów gry. Krytyce zaś podlegała łatwość przedostawania się pod pole karne przeciwnika oraz tradycyjnie interfejs (w wersji na PC). Dodano też nowy poziom trudności, 6 gwiazdkę. Zmieniony został również edytor, dzięki któremu teraz można było tworzyć zupełnie nowych graczy (a nie tylko edytować istniejących).

Dodatkowo w grze wystąpiły trzy ligi nielicencjonowane: Bundesliga, Ligue 1 i Premiership (liczba klubów występujących w grze wzrosła zatem do 128). Na okładce widnieje Pierluigi Collina, Thierry Henry oraz Francesco Totti.


W piątej części europejskiej serii poprawieniu uległa przede wszystkim rozgrywka. Inteligencja przeciwnika nieco wzrosła – zawodnicy dużo mądrzej ustawiali się w polu karnym, co podniosło zdecydowanie poziom trudności – ale zarazem doszło do sytuacji, w której łatwiej było strzelać na najwyższym poziomie trudności, niż na średnim (na pięciu i sześciu gwiazdkach sztuczna inteligencja zaczyna nieco śmielej atakować, odsłaniając tym samym własną bramkę). Pretensjonalne stało się zachowanie sędziego niewłaściwie odgwizdującego spalone i nieodgwizdującego np. wyłapań piłki przez bramkarza poza polem karnym. Poza tym strzelenie bramki nie wymagało już takich umiejętności, jak przedtem. Ulepszono też nieco Master League (odpowiednik kariery w FIFIE).

Konami postarało się o indywidualizację niektórych – bardzo znanych – zawodników, dodając im unikatowe triki – znaki rozpoznawcze, a także unikalne sposoby cieszenia się po zdobyciu gola. Licencja objęła dodatkowo kilka klubów angielskich, m.in. Arsenal i Chelsea. W oprawie graficznej wprowadzono drobiazgi typu mecze zimowe oraz parę wydychaną przez zawodników podczas tych meczów.

Na okładce pojawił się Thierry Henry i John Terry.

Pro Evolution Soccer 6

Szósta część serii wyszła w Polsce 27 października 2006. Tym razem, oprócz zmienionej rozgrywki na którą złożyły się drobne modyfikacje systemu podań, strzałów, dośrodkowań (łatwiej było strzelić bramkę z dystansu niż z bliska), a także poprawionego działania sędziów oraz wytykanej później przez fanów zmiany zmniejszającej dynamikę gry, największą zmianą na polskim rynku był fakt, że grę całkowicie spolszczono. Poczynania zawodników na boisku komentuje duet Roman Kołtoń i Mateusz Borek, choć jakość często jest krytykowana. Poza tym poprawie uległa grafika. Licencja wzbogaciła się o ligę francuską, kilka drużyn narodowych, kilka klubów niemieckich (np. Bayern Monachium) oraz pokaźny pakiet klubów nienależących do żadnej z 6 lig występujących w grze (odpowiednik Reszty świata z FIFY). Wyjątkowo Mistrzostwa Świata wzbogaciły się o etap eliminacji.

Źródło: http://www.wikipedia.org